به بهانه 24 ذی الحجة سال روز مباهله حضرت رسول صلی الله علیه و ال

سلام بعضی ها اسلام رو متهم میکنند به اینکه ،دین را به زور شمشیر به کرسی نشونده است ، صرف نظر از دلائل فراوان بر رد 

این مدعی ، اولا : اسلام مثل انها نیست تا در مذاکره کم میارند، دست به تهدید و تهمت و ...میزنید ثانیا : اگه سواد دارند که دارند

 یه مقدار تاریخ بخونید در سالیان دور که مصادف بود با 24 ذی الحجة وقتی پیامبر اسلام صلی الله علیه و اله دلائل خود را بر

 حقانیت اسلام بر مسیحیان ارائه کرد ولی قبول نکردن و گفتن ما بر حقیم و هنوز پیامبر اخر الزمان نیامده است وقتی پیامبر اسلام صلی الله علیه و اله دید انها قبول نمیکنند، دست به شمشیر نبرد، فحش و ناسزا نگفت و ...فقط فرمود : پس خداوند متعال بین ما قضاوت میکند که کدام یک راست میگوییم ،لذا دعوت به مباهله نمودند ،که در ادامه می اید. ولی قبل از مطالعه اجازه بدید یه ربط کوچیک هم به شرایط جامعه خودمون هم بدیم که بعضی از گروهها یا مردم  یا احزاب تا در مناظره یا یه جریان کم میاورند به جای اینکه از رفتار نبی اکرم صلی الله علیه و اله درس بگیرند و راه منطقی را در پیش بگیرند،  متاسفانه میبینیم دست به توهین و فحش و ناسزا میزنند، به نظر شما این عمل در اسلام چه حکمی دارد؟

دعوت به مباهله یک دلیل روشن بر حقانیت پیامبر اسلام صلی الله علیه و اله

 (فَمَنْ حَاجَّکَ فِیهِ مِنْ بَعْدِ ما جاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَ أَبْناءَکُمْ وَ نِساءَنا وَ نِساءَکُمْ وَ أَنْفُسَنا وَ أَنْفُسَکُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْکاذِبِینَ)

هر گاه بعد از علم و دانش که (در باره مسیح) براى تو آمده (باز) کسانى با تو در آن به محاجه و ستیز برخاستند، به آنها بگو: بیایید ما فرزندان خود را دعوت مى‏کنیم و شما هم فرزندان خود را، ما زنان خویش را دعوت مى‏نماییم، شما هم زنان خود را، ما از نفوس خود (کسانى که به منزله جان هستند) دعوت مى‏کنیم، شما هم از نفوس خود دعوت کنید، سپس مباهله مى‏کنیم و لعنت خدا را بر دروغگویان قرار مى‏دهیم"[1]

در آیه فوق خداوند به پیامبر خود دستور مى‏دهد که هر گاه پس از استدلالات روشن پیشین کسى در باره عیسى با تو گفتگو کند، و به جدال برخیزد، به او پیشنهاد" مباهله" کن که فرزندان و زنان خود را بیاورد و تو هم فرزندان و زنان خود را دعوت کن و دعا کنید تا خداوند دروغگو را رسوا سازد .

در روایات اسلامى وارد شده هنگامى که پاى مباهله به میان آمد نمایندگان مسیحیان نجران از پیامبر مهلت خواستند تا در این باره بیندیشند، و با بزرگان خود به شور بنشینند، نتیجه مشاوره آنها که از یک نکته روان‏شناسى سرچشمه مى‏گرفت                       

 این بود که به نفرات خود دستور دادند اگر مشاهده کردید محمد با سر و صدا و جمعیت و جار و جنجال به مباهله آمد با او مباهله کنید و نترسید، زیرا حقیقتى در کار او نیست که متوسل به جار و جنجال شده است، و اگر با نفرات بسیار محدودى از خاصان نزدیک و فرزندان خردسالش به میعادگاه آمد بدانید که او پیامبر خداست و از مباهله با او به پرهیزید که خطرناک است! آنها طبق قرار قبلى به میعادگاه رفتند ناگاه دیدند که پیامبر فرزندانش حسن و حسین ع را در پیش رو دارد، و على ع و فاطمه ع همراه او هستند و به آنها سفارش مى‏کند هر گاه من دعا کردم شما" آمین" بگویید، مسیحیان هنگامى که این صحنه را مشاهده کردند سخت به وحشت افتادند، و از اقدام به مباهله خوددارى کرده، حاضر به" مصالحه" شدند و به شرایط" ذمه" و پرداختن مالیات (جزیه) تن در دادند

بنا بر این منظور از" ابناءنا" در آیه منحصرا" حسن و حسین" ع هستند، همانطور که منظور از" نساءنا" فاطمه ع، و منظور از" انفسنا" تنها على ع بوده است و احادیث فراوانى در این زمینه نقل شده است

" قاضى نور اللَّه شوشترى" در جلد سوم از کتاب نفیس" احقاق الحق" طبع جدید صفحه 46 چنین مى‏گوید:

" مفسران در این مسئله اتفاق نظر دارند که" ابناءنا" در آیه فوق اشاره به حسن و حسین ع و" نساءنا" اشاره به فاطمه ع و" انفسنا" اشاره به على ع است.

سپس (در پاورقى کتاب مزبور) در حدود شصت نفر از" بزرگان اهل سنت" ذکر شده‏اند که تصریح نموده‏اند آیه مباهله در باره اهل بیت ع نازل شده است و نام آنها و مشخصات کتب آنها را از صفحه 46 تا 76 مشروحا آورده است[2]

امام خمینی ره   و ایت الله صافی و ایت الله فاضل ره و ایت الله نوری همدانی :

مساله2816: جایز نیست براى جلوگیرى از معصیت، ارتکاب معصیت، مثل فحش و دروغ و اهانت. مگر آنکه معصیت، از چیزهایى باشد که مورد اهتمام شارع مقدس باشد و راضى نباشد به آن به هیچ وجه، مثل قتل نفس محترمه. در این صورت باید جلوگیرى کند به‏هر نحو ممکن است.[3]

ایت الله بهجت ره :

فحش:حرام است دشنام دادن [ به ] اهل ایمان، مگر در صورت مزاحمت با مصلحت لازمه راجحه بر مفسده سبّ و شتم. و فرقى بین عادل و فاسق و مجهول الحال نیست، مگر آنکه متجاهرِ به ظلم یا افساد باشد که سبّ ایشان ـ اگر چه در مورد خاصى غیبت باشد ـ جایز است.و در صورت عدم مجوّز، مطلق اهانت و ایذا و ظلم به مؤمن در نفس یا عرض یا مال، حرام است؛ و هر چه از اینها قابل معاوضه باشد، اخذ اجرت بر آن حرام است.[4]

ایت الله مظاهری :

در امر به معروف و نهى از منکر ارتکاب معصیت مثل فحش و دروغ و اهانت جایز نیست مگر آنکه آن معروف یا منکر اهم از آن معصیت باشد نظیر ترک نماز و تجاوز به عرض یا ناموس کسى.[5]

ایت الله وحید :

بر برخى از گناهان به طور صریح یا ضمنى ، تهدید و وعید به عذاب و آتش شده ، و یا در روایات وارده از اهل بیت عصمت ( علیهم السلام ) از آنها تعبیر به کبیره شده است ، و به مقتضاى آیهء کریمهء - ( ان تجتنبوا کبائر ما تنهون عنه نکفر عنکم سیئاتکم ) - ( اگر دورى کنید از گناهان کبیره اى که نهى شده اید از آن ، مىپوشانیم از شما بدیها و سیئات شما را ) . اجتناب از آنها موجب آمرزش گناهان دیگر است . و بعضى از فقهاء ( اعلى الله مقامهم ) آنها را تا هفتاد و بعضى بیشتر از آن شمرده اند ، و قسمتى از آنها که بیشتر مورد ابتلاست ذکر مى شود :

...

45 - ناسزا گفتن به مؤمن و اهانت به مؤمن و ذلیل کردن او  و ...[6]

[1] . آل عمران : 61

[2]  . تفسیر نمونه :ج2 ص581 و 582 .

[3]  . توضیح المسائل (محشى - امام خمینى)، ج‌2، ص: 761 و  توضیح المسائل ایت الله صافی :کتاب امر به معروف و نهی از منکر

[4]  . توضیح المسائل :کتاب تجارت

[5]  . توضیح المسائل : امر به معروف و نهی از منکر

[6]  . توضیح المسائل :احکام امر به معروف و نهی از منکر